Ik ben een 21-jarige student geneeskunde en zit in een mengeling van 3e bachelor en 1e master. Ik heb ADHD en heb een voorgeschiedenis van depressie en social anxiety. Ik ben niet beschaamd om dit te zeggen want dit zijn dingen die mij hebben gemaakt tot de persoon die ik ben.

Toen de eerste lockdown gebeurde was ik eigenlijk oprecht gelukkig. Ik kon eindelijk wat meer thuis zijn, opgenomen les vond ik niet echt erg en het voelde een beetje als vakantie. Mijn vrienden en ik smeten ons meteen in Zoom-avonden en we maakten er het beste van. Toen kwamen de juli-examens, die verliepen goed. En aan het einde van deze periode was er zelfs een lichtje aan het einde van de tunnel, een leuke BBQ met vrienden. In juli ging ik nog op vakantie en in augustus smeet ik me in mijn tweede zit. 

Mentaal was ik goed, ik was gelukkig, ik voelde me voldaan en er was geen vuiltje aan de lucht. In september kreeg ik de punten van mijn tweede zittijd terug, ik was er voor de eerste keer op alles door. Ik spendeerde tijd met familie en vrienden en voelde me klaar voor het nieuwe academiejaar.

De eerste dag van het academiejaar was ineens een bom voor mij. De realisatie dat ik een semester gevuld met afstandsonderwijs en andere vakken, in plaats van mijn vrienden tegemoet ging, kwam in één klap binnen. Ik voelde heel veel emoties die ik niet kon plaatsen en voelde een oprecht gevoel van eenzaamheid. De herinneringen van zorgeloze dagen in de les en middaagjes in de Komida van de afgelopen academiejaren kwamen plots naar boven. Maar dan samen met de gedachte: ‘Dit komt nooit meer terug…’. Ik heb deze gedachten toen wat weggeduwd maar voelde me een beetje ‘off’.

Dit was een eerste trigger, de volgende weken volgden er nog heel wat. Ik kan deze niet meer specifiek noemen, maar het eindigde met heel veel huilende gesprekken bij mijn mama, slechte gevoelens en ik kwam in een depressie terecht. Ik wilde geen last zijn voor mijn vrienden (die ik al praktisch nooit meer zag) en durfde het aan niemand uiten. Langs buiten liet ik uitstralen dat ik oké was, maar dat was ik zeker niet.

Op een avond wanneer ik al anderhalf uur probeerde slapen,  maar mijn hoof zo tolde van gedachten, piekeren en stress, besloot ik gewoon in een chat met twee vriendinnen een lang bericht te sturen en uit te leggen hoe ik me voelde. Een samenvatting van het bericht is: 

‘Ik voel me slecht, ik voel me een last en ik weet echt niet meer wat doen, ik voel me zo eenzaam’

Mijn vriendinnen toonden mij enorme steun, ze spraken met me en we maakten meteen de beslissing om samen bloed te gaan doneren zodat we elkaar toch nog eens zagen. Wat later spraken we ook met wat meer vriendinnen af. Oppervlakkig ging het beter, ik gaf toe aan hen dat het niet zo goed ging, maar besefte ook dat er nog wat dieper werk te doen was.

Ik besloot dan ook enkele weken later, na nog veel huilende gesprekken met mijn mama,  een afspraak te maken bij een psychologe. Mijn mama heeft me naar de eerste sessie gebracht en ik heb gehuild in de auto onderweg naar daar. Ik was bang en nerveus. De eerste sessie (een kennismakingsgesprek) heb ik heel de tijd gehuild en stelde ze me vragen. Ik was me enorm bewust dat de kans groot was dat deze psychologe niet de juiste persoon voor mij kon zijn, en dat dit misschien ook een traject van trial en error kon worden. Na het eerste gesprek voelde ik me al enorm opgelucht maar ik was niet zeker of er een ‘klik’ was. Ik besloot om toch naar mijn tweede afspraak te gaan een week later. Deze sessie was een enorm succes, ik kwam buiten met meer besef over waarom ik zo angstig werd en wat ik beter voor mezelf moest doen.

Uiteindelijk ben ik drie sessies geweest. Op het einde van de laatste sessie vertelde ze me dat ik enorme vooruitgang gemaakt had. We besloten samen dat het op dit moment niet meer nodig was om elkaar op wekelijkse basis te zien, maar dat ik zeker terug welkom ben.

We zijn nu anderhalve maand later en ik voel me nog steeds ‘goed’. Het is blok en natuurlijk nog altijd een lockdown, en ik had ook enkele down momentjes, maar het gaat absoluut beter.

Ik ben van plan om na de januari-examens nog een sessie met mijn psychologe te plannen, maar deze keer eerder omdat ik nog eens wil praten en mezelf deze self-care gun.

Ik ben altijd zeer eerlijk en open geweest tegen mijn hele vriendengroep over het feit dat ik naar de psychologe ging. Ik schaam me hier niet voor. Ik vind mezelf enorm dapper dat ik de beslissing genomen heb en vind niet dat me dit zwakker maakt, integendeel.