Het is nu ongeveer één jaar geleden dat we in deze eigenaardige situatie zijn beland. Een jaar van thuis zitten, met als gevolg een chronische overdosis blauw licht van alle schermen om ons heen en waarschijnlijk een chronische deficiëntie van vitamine D. Een jaar van beperkingen, elke dag de confrontatie met de limieten van ons leven. Gek hé, hoe we hier zijn beland.

Het butterfly effect was deze keer spijtig genoeg geen vlinder, maar een vleermuis. ’t Is wat het is? Misschien, misschien niet. Hoe is het nu eigenlijk met jou? Ik gok op “ça va”. Weet je, ik zal gewoon eerst beginnen. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. De ene dag gaat het al beter dan de andere. Ik voel me niet mega slecht, ik sta ook niet op instorten. Ik voel me ook niet geweldig, sneller moe, af en toe wat apathisch. Maar ik hou vol. De zekerheid dat elke dag gevolgd wordt door een nieuwe dag, die is er. En hopelijk gaat het die nieuwe dag wat beter. Af en toe een groot stressmoment, onzeker of de berg die ik voor me zie misschien te hoog zal zijn. Gaan mijn lichaam en geest kraken? Of is er een manier om van die berg misschien een heuvel te maken? Het weegt wel.

Ons leven is gelimiteerd, maar toch kunnen we bewegen. De wereld staat misschien al een jaar op pauze, maar toch staan we niet stil. Alles is een soort van gewoonte geworden, omdat het niet anders kan. Maar aan de kleine dingen voel ik het toch knagen, psychè en soma wringen: niet met twee een winkel kunnen binnenstappen, niet gewoon even naar de cinema gaan omdat je goesting hebt. Goesting, ik vind het een fantastisch mooi woord. Ik mis dat wel: g-o-e-s-t-i-n-g. Want ‘vrijheid’ en ‘autonomie’ zijn er inherent met verbonden. En dat moeten we nu missen. Als ik goesting in iets heb, dan kan ik gewoon even alles opzij zetten en dat gewoon doen. Zonder dat ik mij moet afvragen of het wel mag, zonder dat ik mij moet afvragen of het wel veilig is. Ik hoop dat het binnenkort weer kan. Maar toch zal het nog even duren, en tot dan houden we vol. We gaan dat gewoon doen. En jezelf soms slecht voelen, hoort daar nu eenmaal bij. Dat betekent niet dat je zwak bent, of dat je niet volhoudt. Dat is volledig normaal. En normaal, is dat niet net waar we terug naar willen?

Zorg dat je af en toe een lichtpuntje hebt, en geniet ervan, met volle goesting. Zoals de prof die niet komt opdagen voor een live les, en dan maar in Blackboard Collaborate pictionary spelen met de groep. Ik vond het fantastisch. Leef dag per dag, stap per stap. Zoek het positieve in de kleine momenten. Wees er actief mee bezig: zoals spieren moet je het trainen. Het is het waard. En ooit stopt dit, en wordt alles terug zoals normaal.
Dat beloof ik je.

Maar soit, hoe is het nu eigenlijk met jou?

Stijn, 1e master geneeskunde